16
Karasa awak aya nu mayang. Kapaèhan sih henteu, soalna masih kadéngé kénéh jelema ting haréwos. Kadéngé kénéh aya sora ibu-ibu anu semu mangkeuheulkeun. Kuring disarékeun na korsi sofa, nu aya di toko emas Sagara. Masih kénéh lenglengan. Aya sora lalaki anu ménta minyak kayu putih. Tuluy aya sora anu hideng pangampihankeun tas.
Sirah asa pinuh ku cika-cika, beurat, oge panon asa digantungan
barbel. Lalaunan kaang-seu
minyak kayu putih. Téténjoan mimiti ray béngras. Lalaunan katempo loba jelema
anu ngarogrog. Cipanon karasa haneut, ngeyembeng na kongkolak panon. Lalaki anu
gigireun, nyusu-tan
cipanon. Sigana anu milu mayang. Dada kuring mimiti naék turun, émosi mimiti
kapan-cing deui,
ari ras inget kajadian. Sirah karasa aya anu mencétan.
"Buuu... Tos émut...?" Ibu-ibu anu men-cétan sirah, nanya lalaunan.
Kuring ukur unggeuk saeutik. Lalaki anu tadi
inisiatip mayang, menerkeun posisi kuring sina rada diuk. Awak pasiksak.
Areungap ongkoh, dirogrog ongkoh.
Si Enci nu boga toko,
nitah méré nginum ka nu ngarogrog.
Song gelas palas-tik
warna bodas,
diasongkeun ka kuring. Kuring narima,
bari leungeun ngadégdég, leuleus ku itu ku ieu. Raramo karasa rada haneut.
Haneut nu na gelas palastik,
pindah kana dampal. Regot cai haneut ngabaseuhan tikoro nu
garing,
tangtu milu nalangsa. Saeutik-saeutik
nungarogrog ngurangan.
Hawa karasa leuwih ngeunah, teu areungap teuing kawas tadi.
"Ibu nganggé angkot, atanapi
mobil?" ceuk ibu-ibu.
"Motor, Bu." tèmbal kuring,
curuk nun-juk motor
nu diparkir peuntaseun toko. Kabéh nuturkeun curuk kuring.
"Duh, pami ibu keresa mah, teu
sawios dijajap ku abdi, hawatos." sora lalaki nawaran mani simpati.
Aya benerna ogé. Kuring moal maksa-keun balik sorangan. Kajeun
muruhan. Asa teu walakaya, mun kudu mawa motor dina kaayaan kieu mah.
Bener-bener teu sanggup. Duh, sok komo mun inget kana ucapan Si Papah, sangkan kuring balik ka
ambu.
Ya Allah.... Ambuuuuu, hapunten Deuis,
kieu geuning gaduh anak tèèèh. Batin ceurik maratan langit, ngocéak maratan
jagat. Sok emut ka ambu, anu sok nyebut Deuis ka kuring, padahal manéhna
masihan jenengan kuring teh, Sofia. Saking ku nyaahna. Deuis téh geulis, cenah.
Duh, kabayang mun Ambu apal carita kahirupan
kuring kieu. Curucud cipanon teu bisa kabendung. Rumasa, ari keur kieu, karasa
pisan hirup lamokot dosa,
ka nu jadi kolot. Boraah ngabagjakeun, kadua mulang tarima, geuning kalahka milu
nganyenyeri haténa. Duh Pangéran, hapunten abdi. Kabayang raray Ambu jeung Abah anu geus
kawilang kolot. Duanana éta nu matak kuring sumanget hirup. Da sidik teu boga
turunan. Kabayang rajétna haté kolot. Sok komo kuring anak samata wayang. Nu
bener-bener
ditanggeuy asa ka nu endog beubeureumna. Kuring ngagukguk.
"Bu... Sing sabar... Bilih
badé ka bumi abdi
heula atuh." ibu ibu anu simpati kana kajadian kuring, ngabuyarkeun lamunan
kuring.
Song ngasongkeun tisu.
Kuring langsung narima tisu. Cipanon
disusutan, sangkan
ulah ngaburubut teuing.
"Hatur nuhun kana kasaéan ibu,
Bu..." sora kuring ngageter... Rongkah,
pinuh ku rasa sedih.
Haté masih bimbang, antara balik heula
ka imah, atawa langsung ka Ambu.
Duh, éta Si Papah
mani béntés pisan nitah balik ka Ambu
téh. Siga cai ngagolontor. Teu pisan-pisan ngaragap rarasaan pamajikan.
Bener-bener éta awéwé geus moékkeun alam pikiran Si Papah.
"Ibu uihna ka palih mana?"
tanya tukang roko,
bari ngajaga kios leutikna, nu némpél ka tukang emas.
Kuring nyebutkeun alamat kolot. Enya,
haté geus paheut, rék langsung wé ka bumi Ambu.
Urusan geus di ditu mah, kumaha engké wé. Sirah masih beurat, ngan awak teu
pati ripuh teuing. Tapi kuring rék maksakeun balik ka imah. Sakumna nu aya di dinya, mimiti balubar
saeutik saeutik. Tinggal 4 urang nu masih di gigireun. Lalaki anu milu
mayang, ibu-ibu anu
nawaran balik ka imahna, jeung bapa-bapa
nu boga kios roko leutik. Si Enci wé.
"Hayu atuh, bilih bade uih ka bumi abdi," ibu-ibu anu maké
tiung kekembangan,
bangun melangeun.
Ari keur kieu, mani asa boga lanceuk.
Duh Pangéran, karaos pisan, barélana. Padahal warawuh gé henteu. Meureun ieu
anu disebut pepelakan mah kumaha urang. Urang melak kahadéan, geus tangtu
ayeuna, isuk apa jaga gé, bakal kahadéan deui anu bakal kuurang ditarima. Eta
mah geus rumus ti dituna. Tinggal sabarna.
"Abdi badé ka bumi Ambu." Lalaunan némbal teh, bari
menerkeun posisi diuk.
"Muhun wios atuh ku Akang dijajapkeun dugi ka
bumi, pami kitu
mah," ceuk ibu-ibu éta
deui.
Si lalaki unggeuk. Ikhlas bangunna mah.
Saméméh nganuhunkeun, kuring ménta nomer telepon ibu Mimin, kitu ngaran ibu-ibu
nu nulungan téh. Rèk dijadikeun dulur pakukumaha. Teu poho kuring nganuhunkeun
ka si Enci. Cuék-cuék gé, geus méré tempat, masing saayana gé. Si Enci ukur
mangkahadékeun, sangkan kuring sing ati-ati di jalan.
Kuring ditungtun Bu Mimin jeung Kang Rusman. Konci motor
dibikeun ka Kang Rusman. Geus merenah diuk na motor, kuring jeung Kang Rusman
ngageuleuyeung,
bari dituturkeun ku teuteupna Bu Mimin. Kang Rusman
tipeu lalaki anu talatén. Motor dibawa lalaunan, teu
rurusuhan. Apik milihan jalan. Sajajalan teu pati loba anu diomongkeun. Sigana
ngartieun, kuring moal pati ngeunaheun mun loba ditanya. Tapi ari teu ngobrol
pisan, asa éra. Piraku
teu nanya eutik- eutik
acan. Basa-basi.
"Abdi tos 4 taun Bu, janten tukang par-kir payuneun toko emas éta
téh." pokna, basa kukuring ditanya tiiraha gawé di dinya.
"Oh, muhun... Kapungkur mah, aya bapa- bapa anu suwing, anu
sok markiran di dinya
téh, nya Kang..." Ceuk
kuring bari mukakeun kaca hélm. Eungap.
"Sumuhun, Mang Péndi. Ayeuna
mah parantos almarhum."
"Innalillahi... Kutaaan, pantesan
atuh."
"Muhun, pupus, teu damang asam
urat saurna téh, Bu."
Kuring unggeuk, teu sadar yén Kang
Rustam moal ningali kuring anu keur unggeuk.
***
0 Response to "KABELEJOG ASIH - Bagèan 16"
Posting Komentar